Francis Laleman en Galia Veleva

Deze zeven factoren kan je uitzetten als zeven velden en als je in je leven verbinding weet te maken tussen deze zeven velden, als je een pad weet uit te stippelen dat de zeven velden met elkaar verbindt, dan heb heb je alles in huis om “verlicht” in het leven te staan (sambodhi).

 

De zeven velden zijn:

 

 

Ik denk eraan om deze zeven factoren (“velden”) op één veld uit te zetten in een belichaamde opstelling – in zeven opbouwende stappen – om te eindigen met een soort tableau vivant.

 

Deze keer kan ik opnieuw muziek inzetten als multi-sensoriële factor: In een toonladder zitten namelijk ook zeven noten – en op een pentatonische Guzheng (een Chinese liggende harp) komen die op een verrassende wijze aan het licht. Ik heb de Guzheng ontdekt in de Plum Village Community hier in Singapore en ik heb geleerd hoe erop te spelen. Ik gebruik de guzheng tegenwoordig in wel meer workshops en de ondervinding is dat de klank ervan uitstekend bijdraagt tot het ervaringspalet waarin de deelnemers tot inzichten komen.

 

Streef niet naar een organisatie, maar naar een organisme.

Francis is een uniek veelzijdige man die weet heeft van vele stromen in het leven. Als jongste kind in een gezin met 5 kinderen groeide hij op op de rand van Frankrijk en België. Hij las graag in bed, zijn ouders zagen daar een gevaar in. Nu kijkt hij mild naar zijn dochter en de wereld van het internet. Iedere generatie ontdekt op een eigen manier. Zoals ik de boeken gebruikte zo gebruikt de huidige generatie het internet. “Kennis zit niet zo zeer in boeken maar in het zijn. Dat besef ik goed. Vroeger had ik een lijstje met vreemde woorden die ik op wilde zoeken. Ik schreef het kaartje op het sigarendoosje van mijn vader helemaal vol, voor en achter. Dan ging ik naar de bibliotheek om de woorden op te zoeken. Om de tijdsduur daartussen te verkorten wilde ik een woordenboek Sanskriet. “

Door zijn studie Sanskriet is Francis jaren geleden geland in India. Als iets je moet bereiken in het leven dan manifesteert zich het. Ik had nog niets met Azie, ik kon gewoon goed talen leren. In India leerde ik heel veel over mijzelf. Je landt ergens boven op twee bergen die over een cultuur heen liggen. Door te blijven zitten boven op die bergen smelt je als het waren door de schillen heen die het land eronder afschermen. In dat smelten wordt je gedwongen je eigen lagen los te laten. Dat is een pijnlijk proces, want daarmee verlies je tegelijk ook je indemniteit waarvan je dacht dat jij dat was. Dat maakt heel eenzaam. Je beseft dan; zoals ik is er geen ander. En zoals ik was zal ik nooit meer zijn. Alles, ik ook, is contant in verandering. Tegelijkertijd maakt dat hele naakte vrij. Je gaat zijn voorbij alle gedomesticeerde kaders waarin we gewend zijn te denken. Daaruit kan de ontmoeting ontstaan.

Francis is in Azië in aanraking gekomen met werken in het veld. In het zen Boeddhisme maakt men men al heel lang gebruik van constellaties. In een lege ruimte neemt ieder zijn plek in en dan komen er antwoorden. Soms na een raadsel, soms vanuit stilte. In kloosters, waar Francis veel vertoefd en geleerd heeft, is het eigenlijk een groot opstellingen veld. Er wordt enorm veel gecommuniceerd. Systemisch werken en leren gaan dan altijd hand in hand.

Iemand een inzicht geven doet Francis niet, wel kan hij de voorwaarden scheppen waarin inzichten kunnen ontstaan. Ik ben een faciltator Als ik een inzicht aan iemand geef geef ik geen inzicht, dan geef ik zicht. Dan geef ik gewicht, maar het komt niet echt binnen. Inzicht kan alleen in iemand zelf ontstaan. Leren van- met- en onder elkaar staat centraal in zijn leven en zijn werk. Contact met het kijf en het innerlijk kind is daarbij de sleutel. Door het innerlijk kind weer tot leven te laten komen creëren je de mogelijkheid tot leren, tot ervaren. Dit kan nooit alleen maar moet in contact met anderen tot stand komen. Door te spelen, muziek te gebruiken en ritme, schept Francis daar op zijn speelse manieren de voorwaarden toe.

Over de toekomst valt niets te zeggen. De toekomst is onbekend, net zoals het verleden inmiddels geweest is en we daar ook niets meer mee kunnen. Wel heeft Francis een visie op het verschil tussen een plan en een doel. Een plan kan eigenlijk nooit werken. Een plan is gebaseerd op het hebben van een idee in het nu over de toekomst. Dat is onmogelijk omdat we simpelweg niets over de toekomst weten. Wel kunnen we een doel hebben; a purpose. Hoe dit te bereiken ligt nog niet vast. Maar je weet wel waar je naar streeft. Bedrijven met ‘a purpose’ in plaats van met ‘a plan’ hebben potentie. Daar kan iets moois ontstaan.