Barbara Hoogenboom – Achter het stuur of achterop de motor

Wat ik ook zie als verschillend tussen coaches is dat sommigen heel, hoe kan ik het zeggen, bijna als observant erbij zijn en ik zie ook best wel veel coaches die bijna aan het sturen zijn, die je achterop de motor zetten en zeggen: hou je goed vast en ik weet niet, ik denk dat de 'observanten', dat dat te los is, maar ook mensen die 'vol aan het stuur zitten' dat dat te strak is en dat het ergens tussenin zit en toch denk ik dat ze allebei wel hun nut hebben. Hoe zie jij dat?
Nou ja ik zelf krijg een beetje de kriebels van een coach die alleen maar zou zeggen: ‘en wat vind je er zelf van’? ‘Of wat denk je?’ Dus die ene variant dan die je beschrijft en ik denk zeker dat als je systemisch werkt: oh ja, nou daar vind ik wel wat van als het gaat over systemisch coachen of systemisch opstellen, er zijn heel veel – en ja dan kun je ook zeggen dat is ook een stijl – maar dat past niet bij die van mij, om dat zeg maar het veld het wel laat zien en dat dat allemaal vanzelf gaat. Dus mijn overtuiging is wel als iemand systemisch een verstrikking ergens heeft, dan vraagt het een interventie van buitenaf om die op zijn minst te benoemen. Omdat je, zelf zie je hem niet als je erin zit. Dus in mijn ogen – en dat is ook wat we de mensen leren die bij ons komen – is het de kunst van het tegelijkertijd kunnen volgen en dienend zijn en ook als het erop aan komt – pam – leidend te zijn.

Om hem te pakken
Om hem te pakken en te laten zien en daarna is het natuurlijk weer aan de vraag-inbrenger: wil ik hem oppakken en wil ik er wat mee, want dat heeft misschien een prijs als je er wat mee wilt, als je het aangaat. Maar zeg maar wel de interventie te doen. In onze opleiding heb ik meerdere keren – en soms verwoord ik het anders – maar dat ik feedback geef aan iemand na een oefenopstelling of zo, van als ik je een verjaardagscadeau zou geven zou ik je een mes geven, kan groter of kleiner zijn of een hamer of met je weet je wel, iets bruuts.
Weet je de meeste mensen zeker die zich aangetrokken voelen tot dit werk die kunnen heel goed liefde geven en compassie geven en soms wat er nodig is, is die andere kant. Dus dat is de kunst om inderdaad steeds …, dus waar is de cliënt en wat kun je nog doen. Ik had vanmiddag ook een gesprek met iemand die bij ons een opleiding gaat doen, dus een kennismakingsgesprek en die had opstellingservaring ergens anders en die zei: ‘er kwam geen eind aan!’ Dus dan werd er weer een nieuw, gapend gat geopend waar ik dan als slachtoffer ingestort kon raken en zo, weet je wel. Dus dan ga je eigenlijk meer in stukken weg dan dat je gewoon een helder inzicht hebt. Een uitspraak van Judith Hemming, een Britse opstelster, ook van de generatie van Jan Jakob en Bibi, geweldig mens! Ook die spreekt in British English en die zei op een gegeven moment: ‘You can’t serve breakfast, lunch and dinner at the same time!’ En die gaat heel vaak met mij mee. Natuurlijk zie je als opsteller wel zes patronen bij iemand en zie je een linkje hier, een linkje daar die kunnen verklaren waarom, nou ja, het vraagstuk er is, wat er is. En het gaat heel erg over in resonantie blijven met die cliënt en steeds fenomenologisch blijven en wat is genoeg?

Ja, een cliënt moet er ook echt aan toe zijn om die stap te maken. Maak je wel eens cliënten mee die een stap willen maken waarvan je denkt: he maar dat moet eigenlijk nu niet, laat dat maar even dicht?
Nou daar schiet me niet een, twee, drie iets van te binnen, maar wel andersom. Dus laatst ook weer dat je zo kon voelen, dat was iemand die deels een Indische achtergrond had en die een vraagstuk had die erg in mijn systemische ogen linkte. Oh nee, sorry, adoptie, hij had een adoptie-achtergrond, ik weet niet meer het land. Nou oké, dat doet er niet…, goed, een adoptie-achtergrond. En die ook zoiets had van: mijn adoptie, mijn biologische ouders – oh, uit Brazilië was het – die biologische ouders weet ik niet, die bestaan misschien, misschien niet, maar dat doet er niet toe. Ik heb gewoon mijn Nederlandse ouders, die hebben mij opgevoed, en daar voelde ze, met die Nederlandse moeder, daar voelde ze van alles en daar wilde ze op werken. Ja, in onze ogen: Brazilië moet erbij, je biologische ouders en dus die kwamen ook wel in de opstelling. Maar die cliënt zei: ‘daar kan ik helemaal niks mee! Ik kan er helemaal niks mee!’ Nou ja en dan kun je daar niks mee. Weet je, dus dat kan moeilijk, dat gaat niet.

Dus er naar kijken
Dus dan is het feit… het was al een openbaring, bestaat deze, bestaat dit ook, deze mensen en dat land oh ja enne, nou dat is dan het maximale.

Wil je Barbara ontmoeten en aan het werk zien?
Kom dan zondag 5 mei 2019 naar Voetstappen in het Veld.